Waarom ook de langdurige zorg volwaardig mee moet doen

Een voorbeeld: 
“Mensen in de langdurige zorg reizen toch nauwelijks, dus zo’n patiëntsamenvatting is daar niet zo relevant.” 

Ik blijf me verbazen dat dit idee nog zo leeft. Alsof langdurige zorg alleen draait om mensen op hoge leeftijd die het huis niet meer uitkomen. Maar de werkelijkheid is zoveel rijker dan dat. De langdurige zorg gaat ook over mensen met een verstandelijke beperking, over jongeren in de ggz, over mensen van 55 of 60 die ondersteuning nodig hebben in het dagelijks leven. 
En ja – ook zij gaan op vakantie, logeren bij familie, of komen in aanraking met zorg in een andere regio. Net als ieder ander. 

Juist in die situaties – waarin vaste zorgverleners niet beschikbaar zijn – is een goede patiëntsamenvatting van onschatbare waarde. En dat is precies waarom we bij Nedap inzetten op netwerkzorg: zorg waarin informatie niet stilstaat binnen één systeem, maar beschikbaar is waar het nodig is. 
 
Wanneer we kijken naar de European Patient Summary moet de samenvatting niet alleen bestaan, maar ook bruikbaar zijn. Dat betekent alle informatie uit elke context. Door niet naar de langdurige zorg te kijken mis je hier cruciale informatie. Wanneer de samenvatting dan bestaat moeten zorgverleners deze snel kunnen inzien, in hun eigen omgeving, zonder te hoeven zoeken in systemen die niet van hen zijn. Ook moet de informatie uit het systeem  van de langdurige zorg mee in de samenvatting – zodat zorg een doorlopend proces blijft, ook al wisselen de locaties of mensen. 

Een andere uitspraak die me triggerde: 
“Tachtig procent van de zorg in Nederland wordt geleverd door huisartsen en ziekenhuizen.” 

Ik hoor ’m vaker. En hij klinkt krachtig – misschien té krachtig. Want hij klopt gewoon niet. 
Volgens het CBS waren de zorguitgaven in 2022 als volgt verdeeld: 

• Instellingen voor langdurige zorg: €33,6 miljard 

• Ziekenhuizen: €28,1 miljard 

• Aanbieders van ambulante zorg: €16,7 miljard 

• Leveranciers van genees- en hulpmiddelen: €10,3 miljard 

• Welzijnszorg en kinderopvang: €8,2 miljard 

 

Dus nee, de ziekenhuizen en huisartsen leveren niet “80% van de zorg”. Als je de langdurige zorg, ggz, gehandicaptenzorg, wijkverpleging en jeugdzorg weglaat, dan negeer je een gigantisch deel van de zorgwerkelijkheid. Ook qua tijdsbesteding: denk aan 24-uurszorg, intensieve begeleiding, of complexe thuissituaties die jarenlang lopen. 

Wat me raakt is dat die misvatting niet alleen feitelijk onjuist is – hij heeft ook praktische gevolgen. Want als je langdurige zorg systematisch buitensluit in beleid, infrastructuur en digitale uitwisseling, dan bouw je een zorgstelsel dat maar voor een deel van de mensen werkt. Uitgesloten worden helaas de meest kwetsbaren op deze manier. 

Daarom bouwen we bij Nedap aan oplossingen waarin alle zorg vanaf het begin is meegenomen. Niets is bijzaak, maar volwaardige context. Onze systemen worden zo ontworpen dat gegevens beschikbaar zijn waar zorg wordt geleverd – of dat nu bij een verpleeghuis is, de huisarts, een ggz-instelling, of bij iemand thuis met ondersteuning van meerdere partijen. 

We gebruiken open standaarden zoals ZIBs, maken informatie beschikbaar via FHIR, en zorgen met NUTS voor veilige toegang over de grenzen van organisaties heen. Zodat zorgverleners zich kunnen richten op wat echt telt – in plaats van op administratieve omwegen en gegevens die vastzitten in eilanden. Niet omdat het zo lekker bekt, maar omdat het de zorg echt verder helpt.  

Zorg stopt niet bij de muren van het ziekenhuis of de spreekkamer van de huisarts. 
En digitale zorg werkt pas echt… als álle zorg mee kan doen. 
Ook de langdurige. Juist de langdurige.