Meer data betekent niet altijd betere zorg

Theorie versus praktijk

In theorie klinkt dat best aantrekkelijk. Open alles maar, dan zien we vanzelf wat belangrijk is. 
Maar in de praktijk? Daar werkt het zo niet. Zeker niet in acute situaties, waar informatie uit allerlei systemen en bronnen samenkomt. Daar gaat het niet alleen om toegang, maar om duidelijkheid. Wat is actueel? Wat is betrouwbaar? En misschien wel het belangrijkste: wat is leidend? 

Ik heb zelf situaties gezien waarin in het ene systeem stond: "wel reanimeren", en in het andere: "niet reanimeren". Als we beiden zichtbaar maken in een viewer wordt het er niet helderder op. Stel je voor dat je in een crisissituatie staat, en je moet handelen. Welke volg je dan? En wie is verantwoordelijk als het misgaat? 

Daarom bouwen we bij Nedap niet alleen koppelingen tussen systemen, maar informatiestromen die de zorg ondersteunen. Wij vinden het belangrijk dat zorgverleners kunnen vertrouwen op één versie van de waarheid – ook al komt die informatie uit meerdere bronnen. Maar hoe doe je dat? Hoe bepaal je wat leidend is? Ook daar hebben wij nog niet het antwoord op. Dit is een vraagstuk voor de gehele zorgmarkt, iets wat we samen graag op willen lossen. Maar dan moet wel eerst het inzicht komen dat dit daadwerkelijk een probleem is. 

Meer data tonen is makkelijk. Goede zorg ondersteunen is wat lastiger, maar precies dat is waar het om draait. 

Misvattingen in de zorg

Nog zo’n misvatting die me raakt: 
“Palliatieve zorg gaat over het levenseinde, reanimatie en euthanasie.” 

Ik snap waar dit vandaan komt. Palliatieve zorg wordt vaak geassocieerd met de allerlaatste fase van het leven. Maar zeker in de langdurige zorg is dat beeld te beperkt. Palliatieve zorg draait ook om kwaliteit van leven, om comfort, om het voorkomen van onnodige interventies – en dat begint soms al jaren vóór het sterven. 

Bij mensen met een verstandelijke beperking, met psychische problemen, of met een chronische aandoening, kan palliatieve zorg al in een veel eerder stadium een rol spelen. En dan is het cruciaal dat de afspraken daarover goed worden vastgelegd – én gedeeld met anderen in het netwerk. 

Bij Nedap ontwerpen we systemen waarin dat moet kunnen. We streven  naar de situatie waarin een huisarts een palliatief zorgdoel kan vastleggen, en een wijkverpleegkundige daar direct bij kan. Waarin een specialist die betrokken is bij de cliënt observaties kan toevoegen – in het dossier dat relevant is voor de zorg die volgt. 
Niet kopiëren, maar verrijken. Niet overtypen, maar samenwerken. Want als iedereen pas aan het einde betrokken wordt, is het te laat. 

Onze plicht als partner

We zien het als onze plicht dat zorgverleners kunnen werken in hun eigen systeem, maar tóch samen optrekken. Zonder dat er iets tussen wal en schip valt. En zonder dat cruciale informatie alleen maar in één map, in één organisatie, blijft zitten. 

Zorg is geen momentopname. 
Zorg is een proces, een samenwerking, een relatie. 
En technologie moet daarin meebewegen. 

Digitale zorg lukt alleen als we stoppen met denken in losse sectoren en systemen – en beginnen met bouwen aan echte netwerkzorg. Zorg die werkt zoals de praktijk werkt. En die elke zorgverlener helpt om te doen waar het om draait: 
goede zorg, voor echte mensen, in échte situaties.