Blog: De toekomst van de zorg is dichterbij dan we denken

De verschuiving

Waar voorheen vooral gesproken werd over ziekenhuizen en huisartsen, zie ik de langdurige zorg steeds vaker terug in beleidsstukken en op congressen. Niet als bijzaak, maar als een volwaardig onderdeel van het geheel. Dat is belangrijk, want als straks nog maar twintig procent van de zorg in ziekenhuizen geleverd wordt, zal de rest plaatsvinden thuis of in woonvormen met zorg.

Dat vraagt om samenwerking tussen verschillende zorgverleners en disciplines. Thuismonitoring is daar een goed voorbeeld van. Wat nu nog vaak gezien wordt als een oplossing binnen het ziekenhuis, zal in de toekomst juist leunen op de kennis en nabijheid van de thuiszorg. Want wie kijkt mee? Wie reageert? Wie handelt als iets verandert? Die vragen raken direct aan de realiteit van de langdurige zorg.

En het mooie is: steeds meer partijen zien dat in. Niet alleen zorgorganisaties, maar ook ict-leveranciers, beleidsmakers en onderzoekers. Er ontstaat een nieuw gesprek, een waarin de langdurige zorg niet meer wordt gezien als een aparte wereld, maar als een essentieel onderdeel van de zorg in brede zin.

 

Hoopvol ongeduld

Mijn ongeduld is groot, dat geef ik toe. Want er is nog veel te doen. De zorg is complex, de structuren zijn stroperig, en belangen lopen niet altijd gelijk. Toch overheerst bij mij de hoop. Omdat ik zie dat het kan. Omdat ik zie dat er beweging is. Dat er mensen zijn die het verschil willen maken, juist binnen de langdurige zorg.

Terugkijkend op de afgelopen anderhalf jaar zie ik verandering. Niet in grote sprongen, maar in kleine, betekenisvolle stappen. Er ontstaat een integraler beeld van zorg, waarin mensen elkaar opzoeken, ideeën delen en bruggen slaan. Misschien zijn het babysteps, maar ze zijn er. En elke stap telt.

 

De toekomst komt dichterbij

Wat me raakt, is dat de toekomst waarvan we dachten dat die nog ver weg was, inmiddels voelbaar dichtbij is.

In pilots waarin ziekenhuizen en thuiszorg samenwerken aan thuismonitoring.

In gesprekken waarin langdurige zorgorganisaties aan tafel zitten met beleidsmakers.

In onderzoek dat niet alleen meer gaat over de medische wereld, maar ook over hoe technologie, samenwerking en organisatie elkaar kunnen versterken.

Ik zie het terug in de thema’s die hun weg vinden naar beleidsagenda’s, waar voorheen alleen over huisartsen en ziekenhuizen werd gesproken. En in vragen over hoe we toepassingen als Mitz niet pas over een paar jaar, maar al op korte termijn kunnen inzetten binnen de langdurige zorg.

 

Geen revolutie maar evolutie

Ik droom van een toekomst waarin samenwerking in de zorg vanzelfsprekend is. Waar professionals niet worden gehinderd door systemen, maar geholpen door informatie die hen vindt op het juiste moment. Waar langdurige zorg, ziekenhuiszorg en eerstelijnszorg niet naast elkaar bestaan, maar elkaar versterken.

We zijn er nog niet. Mijn ongeduld zal nog wel even botsen met gewoontes en structuren. Maar het inzicht is er. En het groeit.

Langzaam verandert de wereld.

Niet met een revolutie, maar met een evolutie.

En dat stemt me hoopvol.